The prevalence of canine dirofilariosis in the region of Attiki

Εξετάστηκαν 900 δείγματα αίματος από αντίστοιχους σκύλους, ηλικίας άνω του έτους, που ανήκαν σε διάφορες φυλές και ζούσαν σε περιοχές του νομού Αττικής. Στα ζώα αυτά δεν γινόταν προληπτική αγωγή για τη διροφιλαρίωση. Τα δείγματα αίματος εξετάστηκαν με την τροποποιημένη μέθοδο Knott για την αναζήτηση μικροφιλαριώνκαι 552 από αυτά, εξετάστηκαν επιπλέον ορολογικά, με το εμπορικό kit της IDEXX, PetChek® HTWM PF για την ανίχνευση αντιγόνου Dirofìlaria immitis. Συνολικά, 6 (0,7%) απότα 900 δείγματα αίματος ήταν θετικά με μία ή και με τιςδυο μεθόδους εξέτασης (σε 2 δείγματα βρέθηκαν μικροφιλάριες και ανιχνεύθηκε αντιγόνο, σε 3 ανιχνεύθηκε μόνο αντιγόνοκαι σε 1 δείγμα βρέθηκαν μόνο μικροφιλάριες). Τα ζώα στα οποία βρέθηκαν μικροφιλάριες D. immitis ήταν κυνηγετικά και οδηγούνταν συχνά για κυνήγι εκτός Αττικής. Επιπλέον, σε 4 από τα 900 δείγματα (0,4%) βρέθηκαν μικροφιλάριες Dirofìlaria repens. Από τα αποτελέσματα αυτά προκύπτει ότι το ποσοστό μόλυνσης του σκύλου στην Αττική με D. immitis είναι χαμηλό. Για να διατηρηθεί το χαμηλό ποσοστό μόλυνσης του σκύλου στην Αττική προτείνεται σειρά μέτρων και συνιστάται η εφαρμογή της προληπτικής αγωγής για τη διροφιλαρίαση.Blood samples of 900 dogs living in the area of Attiki (Greece) were examined. The dogs were over one year old, of different breeds, both sexes and didn't receive heartworm chemoprophylaxis or chemotherapy. All samples were examined by the modified Knott's method for the detection of microfilariae, while a serological examination (ELISA kit PetChek®, IDEXX) for the detection of parasitic antigen was performed to 552 of them. Six out of 900 (0.7%) of the samples were found positive for Dirofìlaria immitis: in 2 of them both microfilariae and parasitic antigen were detected, in 3 only parasitic antigen and in 1 sample only microfilariae were detected. The animals, in which microfilariae D. immitis were detected, were hunting dogs, often taken for hunting out of Attiki region. Moreover, in 4 of the 900 samples (0,4%) microfilariae Dirofìlaria repens were found. According to these results, the prevalence of D. immitis infection of the dog in Attiki is low. Preventive measures such as chemoprophylaxis against dirofilariosis must be taken in order to keep the infection at low level in Attiki

Prevalence of gastrointestinal parasites of cattle in Greece

Στην επιζωοτιολογικη αυτή έρευνα εξετάστηκανμε δυο παρασιτολογικές μεθόδους (καθίζησης και επίπλευσης τωνπαρασιτικών στοιχείων) 600 δείγματα κοπράνων από αντίστοιχο αριθμόβοοειδών, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Από τα 600δείγματα τα 321 (53.5%) βρέθηκαν μολυσμένα με ένα ή περισσότεραείδη παρασίτων. Συγκεκριμένα, βρέθηκαν κύστεις Entamoebabovis σε 3 ζώα (0.5%), ωοκυστεις Eimeria spp. σε 71 ζώα(11.83%), κυστεις Buxtonella sulcata σε 45 ζώα (7.50%), αυγάDicrocoeliumdendriticumσε 27 ζώα (4.50%), αυγά Fasciolahepaticaoe1 ζώο (0.16%), αυγά Paramphistomumcerviσε 28 ζώα(4.66%), αυγά Monieziabenedenioe11 ζώα (1.83%), αυγά οτρογγυλοειδών σε 250 ζώα (41.66%), αυγά Neoascarisvitulorumσε 20 ζώα (3.33%) και αυγά Trichuris spp. σε 5 ζώα (0.83%). Τα αποτελέσματααυτά συγκρίνονται με στοιχεία από προηγούμενες παρασιτολογικές έρευνες στα βοοειδή και στα μικρά μηρυκαστικά στη χώραμας, καθώς και με δεδομένα για το παρασιτικό φορτίο των βοοειδώνσε χώρες της Ευρώπης από τις οποίες εισάγονται τα ζώαστη χώρα μας. Τέλος, προτείνονται ορισμένα γενικά μέτρα για την αντιμετώπισητων παρασιτώσεων των βοοειδών στην Ελλάδα.In this study, 600 faecal samples, collected from cattle of various parts of Greece, were examined with two different parasitological methods (sedimentation and flotation). The prevalence of the infection with one or more parasitic species was 53.5%. The animals were found to be infected with the following parasitic species: Entamoeba bovis (0.5%), Eimeria spp. (11.83%), Buxtonella sulcata (7.5%), Dicrocoelium dendriticum (4.5%), Fasciola hepatica (0.16%), Paramphistomum cervi (4.66%), Moniezia benedeni (1.83%), Strongyloidea (41.66%), Neoascaris vitulorum (3.33%) and Trichuris spp. (0.83%). The results are compared to those from similar studies in Greece or abroad. Suggestions for the prevention and control of cattle parasites are discussed.

Visceral Leishmaniosis and Canine Leishmaniosis in Greece and other mediterranean countries

Η λεϊσμανίωση του σκύλου (Leishmania infantum) σας μεσογειακές χώρες κειμένεχαι από 0.2% έως 67% των ζώων και ετησίως αναφέρονται 1.4-300 κρούσματα σπλαχνικής λεϊσμανίωσης στον άνθρωπο (L. infantum)/χώρα. Στην Ελλάδα,η παρασίτωση απαντάται στο σκύλο (0.7-48.7%), τη γάτα (3.9%), τον κρικητό (1.2%) και τον άνθρωπο (3.9-9.2%, κατά μ.ό.25 κρούσματα ετησίως). Στη χώρα μας η μόλυνση του ανθρώπου φαίνεται να μη σχετίζεται με τη μόλυνση του σκύλου, επειδή δεναπαντώνται οι γνωστοί μεταδότες του παρασίτου (Phlebotomus ariasi και Ρ. perniciosus), που απομυζούν αίμα από άνθρωπο και σκύλο. Μεταδότης του παρασίτου στον άνθρωπο στην Ελλάδα θεωρείται ο P. neglectus (L. infantum βρέθηκαν στο 0.12% των εντόμων), παρά το γεγονός ότι επιτίθεται σπανίως στον άνθρωπο και ως πιθανοί μεταδότες είναι δυνατόν να θεωρηθούν οι Ρ.sergenti, Ρ. balcanicus και P. simici (παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκε L. infantum στα είδη αυτά σκνιπών). Ως πιθανοί μεταδότες του παρασίτου στο σκύλο είναι δυνατόν να θεωρηθούν οι Ρ.perfìliewi και Ρ. tobbi (παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκε L.infantum στα είδη αυτά των σκνιπών). Τα είδη των σκνιπών στην Ελλάδα και ο ξενιστής από τον οποίο οι σκνίπες αυτές απομυζούν αίμα είναι ο Ρ. neglectus (βοοειδή, ίππος, χοίρος, επίμυς, σπανίως άνθρωπος), ο Ρ. perfìliewi (σκύλος, αλεπού, βοοειδή, πρόβατο, ίππος, χοίρος, λαγός, κόνικλος, τρωκτικά), ο P. tobbi (πρόβατο,σκύλος, κόνικλος), ο Ρ. balcanicus (νυχτερίδα, άνθρωπος), ο Ρ.simici (κόνικλος, νυχτερίδα, άνθρωπος), ο P.papatasi (άνθρωπος),ο Ρ. sergenti (άνθρωπος, κόνικλος, νυχτερίδα), ο P.similis (νυχτερίδα,σπανίως άνθρωπος), ο P. alexandri (άνθρωπος, τρωκτικά),ο Ρ. maschili (σκύλος, αλεπού, άνθρωπος), η Sergentomyia minuta(σαύρες, πιθανόν πτηνά) και η S. dentata (σαύρες, πιθανόν πτηνά). Στη λεϊσμανίωση του σκύλου και τη σπλαχνική λεϊσμανίωση του ανθρώπου παρατηρείται ενεργοποίηση των Th2 λεμφοκυττάρων (η ενεργοποίηση τωνΤΜ συνοδεύεται από αυτοΐαση στο 10-20%των μολυσμένων σκύλων), καταστροφή των μονοκυτταρων/μακροφάγων και χρόνια, υψηλή συγκέντρωση ανοσοσυμπλεγμάτων στην κυκλοφορία του αίματος. Η κλινική εικόνα του νοσήματος χαρακτηρίζεται από αλλοιώσεις και λειτουργικές διαταραχές σε σπλήνα, μυελό των οστών, νεφρούς, ήπαρ, λεμφογάγγλια, κερατοειδή,αρθρώσεις κα., λόγω της προσκόλλησης των ανοσοσυμπλεγμάτων σε βασικές μεμβράνες, υμένες, ενδοθήλιο, ερυθροκυτταρακα., της ενεργοποίησης χου συμπληρώματος («κλασική οδός») και της φλεγμονήςτων ιστών κ.ά. Η διάγνωση του νοσήματος στηρίζεται στην κλινική εικόνα, τις ορολογικές δοκιμασίες, την ανεύρεση του παρασίτου ή γενετικού υλικού στους ιστούς κ.ά. Η φαρμακευτική αγωγή είναι αποτελεσματική στο 40-90% των ζώων και στο 80-90%των μολυσμένων ατόμων και γίνεται με τη χορήγηση λεϊσμανιοκτόνων (αντιμονιουχα κ.ά.), λεϊσμανιοστατικών (allopurinol κ.ά.), ανοσοενισχυτικών κ.ά. Η μόλυνση των ξενιστών προλαμβάνεται με τη χρησιμοποίηση εντομοαπωθητικών (Μάϊος-Νοέμβριος), την έγκαιρη διάγνωση και τη θεραπεία των μολυσμένων ξενιστών κ.ά.The prevalence of canine leishmaniosis in mediterranean countries varies from 0.2% to 67% and annually, 1.4-300 cases of human infection are reported in each country. In Greece, 0.7-48.7% of dogs, 3.9% of cats, 1.2% of rodents (Citellus citellus) and 3.9-9.2% of inhabitants are seropositive, whereas 25 cases (mean annual rate) of visceral leishmaniosis are reported each year. As vector of the visceral leishmaniosis in Greece is considered the sand fly P. neglectus (0.12% infected by L. infantum) and additionally, as possible vectors the species P. sergenti, P.balcanicus and P.simici. No proven vector for the transmission of canine leishmaniosis has been found in Greece. As possible vectors are suspected P. perfìliewi and P. tobbi. No direct relation has been found between the incidence of canine leishmaniosis and the cases of the human infection in Greece. The sand flies and its preferable hosts in Greece are: P. neglectus (catde, horse, swine, rat, rarely human and never the dog), P. perfìliewi (dog, fox, catde, sheep, horse, swine, hare, rabbit, rodents), P. tobbi (sheep, dog, rabbit), P. balcanicus (bat, human), P. simici (rabbit, bat, human), P. papatasi (human), P. sergenti (human, rabbit, bat), P. similis (bat, rarely the human), P. alexandri (human, rodents), P. mascittii (dog, fox, human), Sergentomyia minuta (lizard, probably the fowls) and S. dentata (lizard, probably the fowls). The outcome of the disease is determined by a Th2 pattern (while Thl pattern results an effective cellular response and the self limitation of the disease) and the rupture of monocytes/ macrophages (multiplication of parasite), which is resulting in the lessions and the disfunction of spleen, bone marrow, liver, skin, lymphnodes, intestine, eye, membrane e.t.c, through the chronically high concentrations of immunocomplexes and the activation of complement (classic way) e.t.c. Mostly, diagnosis is established by the detection of the parasite and the detection of anti-leishmanial antibodies. The commonly used drugs to treat canine leishmaniosis are leishmanicids (meglumine antimoniate, aminosidine sulphate), leishmaniostatics (allopurinol, ketoconazole), immunostimmulants e.t.c. Repellents and insecticids (collars, shampoos, sprays) should be used to protect the dogs from May to November, while the infected dogs should be early diagnosed and treated

Prevalence of tick species in sheep and goat flocks in areas of southern Greece

Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν ο προσδιορισμός της συχνότητας παρασιτισμού από κρότωνες και η ταυτοποίηση των ειδών των κροτώνων σε εκτροφές μικρών μηρυκαστικών στους Νομούς Αχαΐας και Χανίων. Η μελέτη διεξήχθη από τον Δεκέμβριο του 2012 ως τον Αύγουστο του 2013 και περιέλαβε συνολικά 30 εκτροφές μικρών μηρυκαστικών, 16 από το Ν. Αχαΐας και 14 από το Ν. Χανίων. Εξετάσθηκαν συνολικά 84 αίγες και 148 πρόβατα. Οι 50 αίγες και τα 70 πρόβατα προέρχονταν από εκτροφές του Ν. Αχαϊας, ενώ τα υπόλοιπα ζώα προέρχονταν από εκτροφές του Ν. Χανίων. Από το Ν. Αχαΐας ταυτοποιήθηκε μόνο ένα είδος κρότωνα, το Dermacentor marginatus (15%), ενώ στο Ν. Χανίων βρέθηκαν τα είδη Haemaphysalis punctata (13,40%), Hyalomma anatolicum (4,47%), Rhipicephalus sanguineus (4,47%) και Ixodes ricinus (3,58%). Αυτή είναι η πρώτη μελέτη της μόλυνσης από κρότωνες στα μικρά μηρυκαστικά που διεξάγεται στην Πελοπόννησο και την Κρήτη, δύο γεωγραφικές περιοχές με μεγάλη παράδοση στην εκτροφή των μικρών μηρυκαστικών και με μεγάλους πληθυσμούς προβάτων και αιγών.The purpose of this study was to investigate the tick prevalence and to identify the species of ticks that parasitise the small ruminant flocks in the prefectures of Achaia (in the geographic region of Peloponnese) and Chania (in the island of Crete). Thirty flocks of goats and sheep were examined for tick parasitism during the period from December 2012 until August 2013. Sixteen of them were in Achaia and the rest 14 in Chania. In total, 84 goats and 148 sheep were examined; from them, 50 goats and 70 sheep in Achaia, and 34 goats and 78 sheep in Chania. The species Dermacentor marginatus was identified in Achaia in 15% of the animals. In Chania the species identified were Haemaphysalis punctata (13%), Hyalomma anatolicum (4.47%), Rhipicephalus sanguineus (4.47%) and Ixodes ricinus (3.58%). This is the first study on tick infestation in sheep and goats in Peloponnese and Crete, two areas with large number of small ruminant population and important tradition in small ruminant farming

Investigating the effect of independent blinded digital image assessment on the STOP GAP trial

Background Blinding is the process of keeping treatment assignment hidden and is used to minimise the possibility of bias. Trials at high risk of bias have been shown to report larger treatment effects than low risk studies. In dermatology, one popular method of blinding is to have independent outcome assessors who are unaware of treatment allocation assessing the end point using digital photographs. However, this can be complex, expensive and time-consuming. The objective of this study was to compare the effect of blinded and unblinded outcome assessment on the results of the STOP GAP trial. Methods The STOP GAP trial compared prednisolone to ciclosporin in treating pyoderma gangrenosum. Participants’ lesions were measured at baseline and 6 weeks to calculate the primary outcome, speed of healing. Independent blinded assessors obtained measurements from digital photographs using specialist software. In addition, unblinded treating clinicians estimated lesion area by measuring length and width. The primary outcome was determined using blinded measurements where available, otherwise unblinded measurements were used (method referred to as trial measurements). In this study, agreement between the trial and unblinded measurements was determined using the intraclass correlation coefficient (ICC). The STOP GAP primary analysis was repeated using unblinded measurements only. We introduced differential and non-differential error in unblinded measurements and investigated the effect on the STOP GAP primary analysis. Results 86 (80%) of the 108 patients were assessed using digital images. Agreement between trial and unblinded measurements was excellent (ICC=0.92 at baseline; 0.83 at 6 weeks). There was no evidence that the results of the trial primary analysis differed according to how the primary outcome was assessed (p-value for homogeneity = 1.00). Conclusions Blinded digital image assessment in STOP GAP did not meaningfully alter trial conclusions compared with unblinded assessment. However, as the process brought added accuracy and credibility to the trial it was considered worthwhile. These findings question the usefulness of digital image assessment in a trial with an objective outcome and where bias is not expected to be excessive. Further research should investigate if there are alternative, less complex ways of incorporating blinding in clinical trials

Cat respiratory nematodes: Current knowledge, novel data and warranted studies on clinical features, treatment and control

The nematodes Aelurostrongylus abstrusus, Troglostrongylus brevior and Capillaria aerophila are the most important parasites inhabiting the airways of cats. They are receiving growing attention from academia, pharmaceutical companies and veterinarians, and are now considered a primary cause of respiratory diseases in feline clinical practice and parasitology. In the past few years, several studies have been conducted in both natural and experimental settings to increase knowledge, provide new insights and fill gaps on respiratory parasitoses of cats. Awareness and knowledge of clinical scenarios towards appropriate and timely diagnosis and prompt and efficacious treatment options have become a priority to investigate. At the same time, chemopreventative approaches have been evaluated to assess the geographical spreading of these parasites and the rise in the number of clinical cases in cat populations of different countries. Given the intense accumulation of novel data, this review presents and discusses the state of the art and the latest updates on the clinical features, treatment, and control of major respiratory parasitoses of cats. Moreover, food for thought is also provided with the aim of spurring on new studies in the near future

Endoparasites of european wildcats (Felis silvestris) in Greece

The European wildcat (Felis silvestris) is the only wild felid living in Greece. Wildcat populations are declining due to anthropogenic and phenological unfavourable conditions, and parasites may have an additional negative impact. In the present study, the occurrence of endoparasites in wildcats in Greece and the potential threats posed to wildcats, domestic animals, and humans in the study areas has been investigated. In a six-year period, 23 road-killed wildcats and 62 wildcat faecal samples were collected from different areas of the country. Necropsy for the detection of endopara-sites and standard parasitological examinations of faecal samples were performed. Parasites were morphologically identified and, in selected cases, molecularly analysed. All necropsied wildcats (100%) were infected by three to 10 different parasite taxa, with the most prevalent being Taenia taeniaeformis (73.9%), Toxocara cati (60.9%), Angiostrongylus chabaudi (56.5%), Ancylostoma tubaeforme (39.1%), Cylicospirura spp. (34.8%), Troglostrongylus brevior (34.8%), and Capillaria aerophila (33.8%). Of the 62 faecal samples examined, 53 (85.5%) were positive for one or more parasite elements (larvae, eggs, or oocysts). The most frequent were T. cati (45.2%), A. chabaudi (29%), C. aerophila (24.2%), and Ancylostomatidae (17.7%). This is the first survey on endoparasites affecting wildcats in Greece. Some of the parasites here found are frequent in domestic and wild felids, while others, i.e., Oslerus rostratus and Cylicospirura petrowi, were described for the first time in the European wildcat. Most of them have a significant pathogenic potential, causing severe to hazardous diseases to infected felids and some, under specific circumstances, can also threaten human health