Monotonic Damping in Nanoscopic Hydration Experiments

We present the first accurate damping profiles acquired in atomic-resolution hydration force spectroscopy, revealing a monotonic damping profile at the nanoscopic tip apex. Atomic resolution is confirmed by the observed inhomogeneity caused by random substitution of Si by Al on the mica surface, and two distinct damping regimes are identified. Damping only appears above our detection limit of 1  nNs/m once the tip interacts with the second hydration layer, and an onset of strong damping above 100  nNs/m appears upon direct interaction with the adsorbed layer and first hydration layer. These results are compared to various simulations to interpret the damping signals and determine the tip-sample distance

High efficiency laser photothermal excitation of microcantilever vibrations in air and liquids

Photothermal excitation is a promising means of actuating microscale structures. It is gaining increased interest for its capability to excite atomic force microscopy (AFM) microcantilevers with wide frequency bandwidth in liquid environments yielding clean resonance peaks without spurious resonances. These capabilities are particularly relevant for high speed and high resolution, quantitative AFM. However, photothermal efficiency is low, which means a large amount of laser power is required for a given mechanical response. The high laser power may cause local heating effects, or spill over the cantilever and damage sensitive samples. In this work, it is shown that by simply changing from a probe with a rectangular cross-section to one with a trapezoidal cross-section, the photothermal efficiency of an uncoated silicon cantilever can be increased by more than a order of magnitude, and the efficiency of a coated cantilever can be increased by a factor of 2. This effect is demonstrated experimentally and explained theoretically using thermomechanical analysis. Results are shown for both air and water, and for normal bending and torsional oscillations

Cytat, komentarz i autokomentarz narratorski. Uwagi o poetyce tekstu pisanego

Punktem wyjścia do analiz przedstawionych w artykule jest teza o specyficznym funkcjonowaniu komunikatów pisanych. Jeśli w przypadku komunikacji mówionej koherencja semantyczna tekstu jest chroniona przez sytuację nadawczo-odbiorczą, charakteryzującą się maksymalną współobecnością pozajęzykowych elementów procesu komunikacji (nadawca, odbiorca, kontakt, kosytuacja i interferujące z językowym przekazy mimiczne oraz gestualne), to komunikat pisany może funkcjonować poza pierwotną sytuacją nadawczo-odbiorczą, która niejako ulega rozproszeniu w czasie i przestrzeni. Tekst pisany, w przeciwieństwie do mówionego. może być włączany w niezliczoną ilość układów odbiorczych, których kształtu nadawca nie potrafi przewidzieć. Fakt ten stanowi dla przekazu groźbę semantycznej rozsypki. Istnienie jednak literatury pisanej świadczy. że przekazy tego typu pełnią swą rolę nośników informacji, co skłania, by szukać tych ich wyznaczników strukturalnych, które pozwalają im funkcjonować poza pierwotnymi układami nadawczo-odbiorczymi. Uczynione to zostało poprzez analizę siatki stosunków mownych w tekstach powieściowych. Tekst powieściowy rozpada się na dwa wielkie ciągi wypowiedzeniowe: 1. jednogłosowy ciąg wypowiedzi narratorskiej; 2. wielogłosowy ciąg wypowiedzi bohaterów powieściowych, które funkcjonują w wypowiedzi narratorskiej na zasadzie cytatów. Okazuje się jednak, że narrator nie ogranicza się do biernego cytowania replik. Opatruje je komentarzem, którego zadaniem jest ponowne włączenie repliki cytowanej w jej pierwotną sytuację nadawczo-odbiorczą, z której została „wyjęta”. Komentarz narratorski do cytowanych wypowiedzi pełni tu pięć zasadniczych funkcji: 1. autoryzującą (wskazanie „prawdziwego? nadawcy); 2. adresującą (wskazanie właściwego odbiorcy); 8. weryfikującą (wypowiedź narratora dotyczy tego samego fragmentu rzeczywistości, co replika, i bądź podważa, bądź potwierdza komunikowane przez nią treści); 4. kontaktującą (wskazanie na rodzaj kontaktu); amplifikującą (rekonstrukcja cech ekspresywno-impresywnych cytowanej wypowiedzi). Oczywiście owo włączanie repliki w pierwotną sytuację nadawczo-odbiorczą odbywa się na zasadzie werbalizacji jej niejęzykowych elementów w komentarzu narratorskim. Narrator powieściowy ma prawo do autokomentarza. Inaczej mówiąc, często werbalizuje pierwotny układ nadawczo-odbiorczy między nim a wirtualnym czytelnikiem. Autokomentarz narratorski pełni w zasadzie (lub może pełnić) te same funkcje, co komentarz do replik, z wyłączeniem wszakże komentarza amplifikującego, który naruszyłby logikę sytuacji mówienia. Rekonstrukcja ekspresji własnego wypowiedzenia jest możliwa, gdy chodzi o osiągnięcie efektów groteskowych. Wachlarz funkcji pełnionych przez autokomentarz: poszerzyć można o funkcję metaliteracką; występuje ona w tzw. powieściach autotematycznych. Dystrybucja funkcji zarówno w komentarzu do przytoczeń, jak i w autokomentarzu narratorskim nie jest na terenie gatunku powieściowego jednakowa. Przeciwnie, charakteryzuje ona historyczną zmienność poetyk powieściowych. Jednak na terenie wszystkich powieści komentarz i autokomentarz pełnią jedną podstawową funkcję - chronią pisany tekst przed semantycznym rozpadem

La langue de l'Empereur. La culture littéraire dans les lycées sous le Second Empire

Wit Labuda Aleksander. La langue de l'Empereur. La culture littéraire dans les lycées sous le Second Empire. In: Littérature, n°22, 1976. pp. 75-95