Decreased interoceptive accuracy following social exclusion

The need for social affiliation is one of the most important and fundamental human needs. Unsurprisingly, humans display strong negative reactions to social exclusion. In the present study, we investigated the effect of social exclusion on interoceptive accuracy – accuracy in detecting signals arising inside the body – measured with a heartbeat perception task. We manipulated exclusion using Cyberball, a widely used paradigm of a virtual ball-tossing game, with half of the participants being included during the game and the other half of participants being ostracized during the game. Our results indicated that heartbeat perception accuracy decreased in the excluded, but not in the included, participants. We discuss these results in the context of social and physical pain overlap, as well as in relation to internally versus externally oriented attention

Being watched:The effect of social self-focus on interoceptive and exteroceptive somatosensory perception

We become aware of our bodies interoceptively, by processing signals arising from within the body, and exteroceptively, by processing signals arising on or outside the body. Recent research highlights the importance of the interaction of exteroceptive and interoceptive signals in modulating bodily self-consciousness. The current study investigated the effect of social self-focus, manipulated via a video camera that was facing the participants and that was either switched on or off, on interoceptive sensitivity (using a heartbeat perception task) and on tactile perception (using the Somatic Signal Detection Task (SSDT)). The results indicated a significant effect of self-focus on SSDT performance, but not on interoception. SSDT performance was not moderated by interoceptive sensitivity, although interoceptive sensitivity scores were positively correlated with false alarms, independently of self-focus. Together with previous research, our results suggest that self-focus may exert different effects on body perception depending on its mode (private versus social). While interoception has been previously shown to be enhanced by private self-focus, the current study failed to find an effect of social self-focus on interoceptive sensitivity, instead demonstrating that social self-focus improves exteroceptive somatosensory processing

Patogeneza i klinika niedokrwistości u chorych po przeszczepieniu nerki

Niedokrwistość jest częstym powikłaniem po transplantacji i występuje u 30-50% biorców nerki, po upływie 3 miesięcy po przeszczepieniu. Mechanizm rozwoju niedokrwistości potransplantacyjnej (PTA) jest złożony, zazwyczaj obejmuje kilka współistniejących czynników. Do głównych przyczyn PTA należą upośledzona czynność przeszczepu nerkowego oraz leki immunosupresyjne z grupy antyproliferacyjnych (azatiopryna, kwas mykofenolowy, inhibitory mTOR). Większość przeprowadzonych badań wskazuje na ujemny wpływ PTA na przeżycie pacjentów i przeszczepów. Niedokrwistość potransplantacyjna jest także czynnikiem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych i pogarsza jakość życia biorców. Postępowanie w diagnostyce i leczeniu PTA powinno być takie samo jak u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek własnych. Nie przeprowadzono badań klinicznych oceniających wpływ leczenia ESA na przebieg po transplantacji. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 4, 298-30

Patient with a failed allograft: how to manage immunosuppression, whether or not perform graft nephrectomy?

W artykule przedstawiono najnowsze dane dotyczące wskazań do odstawienia leczenia immunosupresyjnego i wykonania nefrektomii, a także wpływu graftektomii na losy kolejnego przeszczepu. Ostre odrzucanie i zespół przewlekłego zapalenia związany z przeszczepem są uznanym wskazaniem do graftektomii. Obecnie uważa się, że nie należy planowo, bez wskazań, usuwać nieczynnego przeszczepu, gdyż obserwuje się wzrost immunizacji pacjentów po wykonanej graftektomii. Utrzymanie immunosupresji i nieczynnego przeszczepu chroni przed immunizacją i zwiększa szanse na retransplantację.There is reported increase of sensitization after allograft nephrectomy. Removal of failing graft might either lead to de novo immunization to donor HLA antigens (early nephrectomy) or reveal the presence of antibodies that were absorbed by the failing graft while still in place (late nephrectomy). DSAs are the risk factor for acute and chronic antibody mediated rejection and decreased graft survival. DSAs limit opportunity for renal retransplantation. Acute rejection and chronic inflammatory syndrome are accepted indications for graft nephrectomy. In repeat transplant candidates — continuation of immunosuppression and avoidance graft nephrectomy may prevent allosensitization and increases chance for retransplantation. Decision should be individalized according to risks and benefits of immunosuppression continuation and retaining failed graft in terms of patient’s medical status, comorbiditis, life expectancy and chance for retransplantation. Results of presented studies have not clearly poroved that allograft nephrectomy has a negative effect on retransplantation outcome. Using highly sesitive microbead-based Luminex antibody-binding assay with single antigens is recommended in renal retransplantation candidates

Instytucja milczącego załatwienia sprawy a zagadnienie bezczynności organu w postępowaniu administracyjnym

The basic problem of administration functioning in everyday practice of applying the law is its inactivity reflected in various areas of its operation. The issue of inactivity, as a pressing problem of modern administration, was one of the causes of legislative intervention of the legislator in connection with subsequent amendments to the Code of Administrative Procedure. Despite the efforts to identify increasingly restrictive disciplinary mechanisms, inactivity by the public administration has been a significant problem for the administration, with a pejorative social impact. The introduction to the Code of Administrative Procedure, on the basis of the amendment of 7 April 2017, of the institution of silent settlement of the matter, which by its very essence is to eliminate the phenomenon of administrative delay, is to be one of the measures which will directly guarantee that the administration will fulfil its obligations to deal with administrative matters within the statutory timeframe. It should be pointed out, however, that the introduction of the institution in the Code of Administrative Procedure has raised the issue of the perception of inactivity, not only as a legal phenomenon which qualifies under Article 37 of the Code of Administrative Procedure, but also as a factual phenomenon in the functioning of administration, since this does not exhaust the features of legal inactivity, but may have unwelcome consequences of a factual and legal character.Podstawowym problemem funkcjonowania administracji w codziennej praktyce stosowania prawa - jest jej bezczynność przejawiająca się w różnych dziedzinach działalności. Zagadnienie bezczynności, jako palący problem współczesnej administracji, było jedną z przyczyn interwencji legislacyjnej ustawodawcy w związku z kolejnymi nowelizacjami Kodeksu postępowania administracyjnego. Pomimo podejmowanych wysiłków na drodze określania coraz bardziej restrykcyjnych mechanizmów dyscyplinowania organu, bezczynność administracji publicznej stanowiła i nadal stanowi istotny problem w działaniu administracji, o pejoratywnym wydźwięku społecznym. Wprowadzenie do k.p.a., na mocy nowelizacji z dnia 7 kwietnia 2017 r., instytucji milczącego załatwienia sprawy, która z istoty służy całkowitemu wyeliminowaniu zjawiska zwłoki w działaniu administracji, ma być jednym z tych środków, które będą w sposób bezpośredni gwarantować wywiązywanie się przez administrację z powierzonych jej zadań załatwiania spraw administracyjnych w ustawowym terminie. Należy jednak zauważyć, że wprowadzenie instytucji do k.p.a. wywołało kwestię postrzegania bezczynności, jako zjawiska nie tylko prawnego, podlegającego kwalifikacji na mocy art. 37 k.p.a., ale również zjawiska faktycznego w funkcjonowaniu administracji, które nie wyczerpuje wprawdzie znamion prawnej bezczynności, ale może powodować niepożądane konsekwencji natury faktycznej i prawnej

Leczenie odrzucania przeszczepu nerki zależnego od przeciwciał

Odrzucanie przeszczepu nerki zależne od przeciwciał jest rzadkim, ale poważnym powikłaniem związanym ze zwiększonym ryzykiem gorszego przeżycia i utraty przeszczepu. Zostały opracowane kryteria diagnostyczne ostrego i przewlekłego odrzucania humoralnego oparte na obrazie patomorfologicznym, obecności złogów C4d w kapilarach okołocewkowych i stwierdzenia przeciwciał przeciwko antygenom HLA dawcy w surowicy pacjenta. W ostatnich latach wprowadzono wiele metod leczenia odrzucania zależnego od przeciwciał: usuwanie przeciwciał i hamowanie ich produkcji, deplecja limfocytów B (rytuksymab), deplecja i apoptoza plazmocytów (bortezomib), hamowanie układu dopełniacza (eculizumab). Leczeniem pierwszego rzutu jest plazmafereza i IVIg, natomiast nowe, obiecujące terapie wymagają potwierdzenia skuteczności w randomizowanych badaniach klinicznych

Modified release tacrolimus in renal transplant recipients

Takrolimus o przedłużonym uwalnianiu stosowany jest u biorców nerki od 2007 roku. W pracy omówiono wyniki badań randomizowanych, farmakokinetycznych i obserwacyjnych z zastosowaniem takrolimusu podawanego raz na dobę (TOD) u biorców nerki de novo i u stabilnych biorców. Lek ten wykazuje porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo z klasycznym takrolimusem, zwiększa adherencję pacjentów, zmniejsza częstość i nasilenie zaburzeń żołądkowo-jelitowych. Ekspozycja na lek jest zmniejszona w porównaniu z takrolimusem klasycznym, dlatego włączenie terapii TOD wymaga monitorowania stężenia leku i dostosowania dawki. Schematy immunosupresji z takrolimusem o przedłużonym uwalnianiu są jeszcze jedną obiecującą alternatywą w optymalizacji i indywidualizacji leczenia biorców nerki.Tacrolimus modified release was introduced in kidney transplantation in 2007. In this review results of randomized, pharmacokinetic and observational trials with TOD in de novo renal transplant recipients and stable renal transplant recipients were discussed. TOD appears as effective and safe as tacrolimus twice-daily. TOD may increase patient’s adherence and decrease gastrointestinal complications. Lower exposition to TOD needs judicious monitoring of tacrolimus levels to ensure therapeutic trough target is achieved. Immunosuppressive regimens with tacrolimus once-daily seems a promising alternative in optimalization and individualization therapy in renal transplant recipients

Inhibitory hydroksylazy prolinowej czynników indukowanych niedotlenieniem (HIF-PHI) — przełom w leczeniu niedokrwistości u chorych z przewlekłą chorobą nerek?

Anemia is the common complication of chronickidney disease (CKD). Insufficient secretion oferythropoietin by damaged kidneys and disordersof iron management (including increased hepcidinconcentration) play a major role in it’s pathophysiology.Classical treatment of anemia in patients withCKD bases on the correction of iron deficienciesand administration of erythropoiesis stimulatingfactors (ESAs) — analogues of human erythropoietin.In 1992 Semenze and Wang for the first timediscovered the molecule activating gene expressionfor erythropoietin — the hypoxia-induced HIF-1 transcriptionfactor, which paved the way for researchinto new ways of treating anemia in patients withCKD. In the article the current state of knowledge regardingthe mechanism of action and the clinical usageof new drugs — hypoxia-inducible factor prolylhydroxylase inhibitors (HIF-PHI) — in the treatmentof anemia in patients with CKD was described.Jednym z częstych powikłań przewlekłej choroby nerek (PChN) jest niedokrwistość, w której patofizjologii główną rolę odgrywają niedostateczne wydzielanie erytropoetyny przez uszkodzone nerki, jak również zaburzenia gospodarki żelazem (w tym zwiększenie stężenia hepcydyny). Klasyczne leczenie niedokrwistości u chorych z PChN opiera się na wyrównywaniu niedoborów żelaza oraz podawaniu czynników stymulujących erytropoezę (ESA), będących analogami ludzkiej erytropoetyny. Odkrycie przez Semenzę i Wanga w 1992 roku cząsteczki aktywującej ekspresję genu dla erytropoetyny — indukowanego niedotlenieniem czynnika transkrypcyjnego HIF-1 — otworzyło drogę do badań nad nowymi sposobami terapii niedokrwistości u tych chorych. W artykule opisano obecny stan wiedzy na temat mechanizmu działania i możliwości klinicznego zastosowania nowych leków — inhibitorów hydroksylazy prolilowej czynników indukowanych niedotlenieniem (HIF-PHI) — w leczeniu niedokrwistości u chorych z PChN

Postępowanie przygotowawcze i przebieg ciąży u biorczyni nerki przeszczepionej - opis przypadku

Opisano przypadek biorczyni nerki przeszczepionej w wieku rozrodczym, która ponad 2 lata po transplantacji nerki zgłosiła chęć posiadania potomstwa. Przed decyzją o planowej ciąży, opierając się na dostępnej literaturze, przeprowadzono analizę dotychczasowego przebiegu choroby i stosowanej farmakoterapii. Sytuację zdrowotną pacjentki analizowano pod względem ryzyka pogorszenia czynności przeszczepu w trakcie ciąży i po niej. Rozważono i omówiono z chorą możliwość pojawienia się powikłań, takich jak cukrzyca ciężarnych, nadciśnienie tętnicze związane z ciążą oraz schorzeń infekcyjnych. Oszacowano ryzyko powikłań u płodu adekwatnie do czynności przeszczepu, innych schorzeń i stosowanego schematu immunosupresji, a następnie podjęto zalecane modyfikacje w leczeniu. Na podstawie dokumentacji medycznej przeanalizowano przebieg ciąży i opiekę w okresie okołoporodowym oraz dalsze rokowanie