The role of fibrinogen and CRP in cardiovascular risk in patients with acromegaly

Wstęp: U chorych na akromegalię stwierdza się 2-3-krotnie zwiększoną śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Zmiany stężeń białek ostrej fazy, obserwowane w akromegalii, mogą prowadzić do chorób układu krążenia. Celem pracy była ocena wydzielania fibrynogenu i białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) u chorych na akromegalię. Materiał i metody: Siedemdziesiąt siedem osób chorych podzielono na grupy z aktywną (AA, n = 56) i kontrolowaną akromegalią (CA, n = 21), 20 zdrowych osób dopasowanych pod względem płci i wieku stanowiło grupę kontrolną. Oznaczono stężenia fibrynogenu, CRP, glukozy na czczo, insuliny, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL i frakcji HDL, triglicerydów w surowicy, oraz wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index). Wyniki: Porównanie badanych grup wykazało: większe stężenia fibrynogenu, triglicerydów, glukozy i wartości BMI w grupie AA niż kontrolnej; większe stężenia CRP, fibrynogenu, triglicerydów i wartości BMI w grupie CA niż kontrolnej; większe stężenia cholesterolu frakcji LDL i insuliny oraz mniejsze CRP i wartości BMI w grupie AA niż CA. Stężenie fibrynogenu było największe w grupie AA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Było ono wysokie u wszystkich chorych na akromegalię, niezależnie od stadium choroby i istotnie większe niż u osób zdrowych. Stężenie CRP było największe w grupie CA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Stężenia CRP były paradoksalnie istotnie mniejsze w grupie AA niż w grupie CA i nie tłumaczą przyczyny zwiększonej śmiertelności z przyczyn krążeniowych w akromegalii. Wnioski: Fibrynogen odgrywa ważną rolę jako czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego w akromegalii, niezależnie od wyleczenia choroby. Znaczenie CRP jako czynnika ryzyka krążeniowego u chorych z niewyrównaną akromegalią powinno być dokładniej wyjaśnione w dalszych badaniach. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 83-88)Introduction: Patients with active acromegaly have 2- to 3-fold increased cardiovascular mortality. Alterations of acute phase proteins, observed in acromegaly, could lead to cardiovascular diseases. Aim of the study was to evaluate fibrinogen and C-reactive protein (CRP) secretion in patients with acromegaly. Material and methods: Seventy-seven patients were divided into groups with active (AA, n = 56) and controlled acromegaly (CA, n = 21). Twenty age- and sex-matched healthy subjects served as controls. Serum fibrinogen, CRP, fasting glucose, insulin, total cholesterol, LDL and HDL cholesterol, and triglycerides were measured, and body mass index (BMI) was calculated. Results: Comparison between the groups revealed: higher fibrinogen, triglycerides, glucose levels, and BMI values in AA than in the controls; higher CRP, fibrinogen, triglyceride levels, and BMI values in CA than in the controls; higher LDL cholesterol and insulin levels and lower CRP levels and BMI values in the AA group than in the CA group. Fibrinogen concentration was highest in the AA group and lowest in the control group. Fibrinogen levels were high in all patients with acromegaly, irrespective of disease status, and they were significantly higher than in healthy subjects. CRP concentration was highest in the CA group and lowest in the control group. CRP levels were significantly and paradoxically lower in patients with AA than in patients with well-controlled disease and did not explain the increased cardiovascular mortality in acromegaly. Conclusions: Fibrinogen plays an important role as a cardiovascular risk factor in acromegaly, irrespective of the cure of the disease. The role of CRP as a cardiovascular risk factor in patients with uncontrolled acromegaly should be better explained in future studies. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 83-88

Concentrations of soluble intercellular adhesive molucule-1 (sICAM-1) and E-selectin in patients suffering from acromegaly. Preliminary report

WSTĘP. Akromegalia jest rzadką chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH, growth hormone) przez gruczolaka przysadki z czym wiąże się zwiększona zachorowalność i śmiertelność z powodu chorób układu krążenia. W przypadku tych ostatnich istotną rolę przypisuje się zaburzeniom czynności śródbłonka. Stężenia w surowicy rozpuszczalnej międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sICAM-1, intercellular adhesive molecule-1) i E-selektyny mogą odzwierciedlać zaburzenia czynności śródbłonka. Celem niniejszej pracy była ocena stężeń sICAM-1 i sE-selektyny w surowicy u chorych na akromegalię w różnych stadiach choroby.MATERIAŁ I METODY. Stężenia w surowicy sICAM-1 i sE-selektyny zbadano za pomocą metody ELISA u 18 chorych na czynną akromegalię i 14 wyleczonych z akromegalii. WYNIKI. Między grupami chorych na akromegalię nie stwierdzono różnic w zakresie stężeń sICAM-1 i sE-selektyny. Nie wykazano zależności między badanymi wskaźnikami funkcji śródbłonka a wynikami badań hormonalnych (GH i insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 [IGF-1, insulinlike growth factor-1]). WNIOSEK. Stężenia w surowicy molekuł adhezyjnych będących pośrednimi wykładnikami dysfunkcji śródbłonka (sICAM-1 i sE- -selektyna) nie różnicują chorych z czynną akromegalią i chorych po skutecznym wyleczeniu tej choroby.INTRODUCTION. Acromegaly is a rare disease caused by excessive growth hormone (GH) secretion from pituitary adenoma which is accompanied by increased morbidity and mortality due to cardiovascular diseases. Important role of endothelium dysfunction is suggested. Serum concentrations of soluble intercellular adhesive molecule-1 (sICAM-1) and E-selectin might reflect endothelial dysfunctions. The aim of the study was to assess serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin in patients with acromegaly in various stages of the disease. MATERIAL AND METHODS. Serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin using ELISA were analyzed in 18 patients with active acromegaly and 14 ones cured from the disease. RESULTS. No differences in sICAM-1 and sE-selectin levels between mogroups of patients studied were shown. No correlations between endothelial function markers and hormonal results (GH, IGF-1) were observed. CONCLUSION. Serum concentrations of adhesive molecules reflecting endothelial dysfunction (sICAM-1 and sE-selectin) do not differentiate patients with active acromegaly from cured patients

Novel patterns for the growing main bronchi in the human fetus: an anatomical, digital and statistical study

PURPOSE: Intensive progress in prenatal medicine results in performing airway management in the fetus affected by life-threatening congenital malformations. This study aimed to examine age-specific reference intervals and growth dynamics for length, proximal and distal external transverse diameters, and projection surface areas of the two main bronchi at varying gestational ages, including their relative growth in length and projection surface area. MATERIALS AND METHODS: Using anatomical dissection, digital image analysis and statistics, length, proximal and distal external transverse diameters, and projection surface areas of the right and left main bronchi were examined in 73 human fetuses (39 males, 34 females) aged 14–25 weeks, derived from spontaneous abortions and stillbirths. RESULTS: Statistical analysis showed no sex differences. Between the 14 and 25th week of gestation, the lengths of the right and left main bronchi increased from 1.43 ± 0.18 to 3.18 ± 0.39 mm, and from 2.97 ± 0.16 to 7.58 ± 1.95 mm, in accordance with the functions: [Formula: see text], respectively. The proximal external transverse diameters of the right and left main bronchi varied from 2.13 ± 0.41 to 4.24 ± 0.20 mm, and from 1.84 ± 0.06 to 3.67 ± 0.66 mm, following the logarithmic models: [Formula: see text], respectively. The distal external transverse diameter rose from 2.09 ± 0.47 to 4.24 ± 0.20 mm, as [Formula: see text] for the right main bronchus, and from 1.85 ± 0.04 to 3.67 ± 0.66 mm, like [Formula: see text] for the left one. On either side, there were no statistically significant differences between values of the proximal and distal transverse diameters of the main bronchus. The projection surface areas of the right and left main bronchi ranged from 2.95 ± 0.19 to 13.34 ± 2.12 mm(2), and from 5.57 ± 0.21 to 28.52 ± 5.24 mm(2), as [Formula: see text] and [Formula: see text]. The two main bronchi revealed a proportionate increase in both length and projection surface area, since the right-to-left bronchial length ratio and the right-to-left bronchial projection surface area ratio were stable, 0.41 ± 0.07 and 0.47 ± 0.08, respectively, throughout the analyzed period. CONCLUSIONS: The main bronchi show no sex differences. The right and left main bronchi grow logarithmically in length and external transverse diameter, and linearly in projection surface area. The right and left main bronchi evolve proportionately, with the right-to-left bronchial ratios of 0.41 ± 0.07 for length, and 0.47 ± 0.08 for projection surface area

Pheochromocytoma in 8-year observation at a single endocrinological center in Wroclaw

Wstęp: Guz chromochłonny występuje rzadko, powoduje zwykle nadciśnienie tętnicze i różnorodne, zmienne objawy kliniczne, co często utrudnia wczesne rozpoznanie i leczenie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie danych klinicznych, efektywności diagnostyki i leczenia chorych z pheochromocytoma w ośrodku wrocławskim w okresie 8 lat. Materiał i metody: Wśród 37 chorych z pheochromocytoma leczonych w latach 2000-2007 w Klinice Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu były 23 kobiety (23-75 lat) oraz 14 mężczyzn (17-74 lat). Zbadano częstość występowania poszczególnych objawów klinicznych, przydatność zastosowanych metod diagnostycznych i efekty leczenia. Wyniki: Czas trwania choroby do momentu rozpoznania wynosił od 2 miesięcy do 16 lat. Najczęstsze objawy to: nadciśnienie tętnicze napadowe lub stałe, tachykardia, bóle głowy, wzmożona potliwość, niepokój. Najczulszą laboratoryjną metodą diagnostyczną był pomiar stężenia metoksypochodnych katecholamin w moczu dobowym. Tomografia komputerowa u wszystkich chorych wykazała obecność guza nadnercza, częściej prawego; w 1 przypadku guz był umiejscowiony w ścianie pęcherza moczowego. Po operacji nadciśnienie tętnicze ustąpiło u 59% pacjentów, obniżyło się u 26,8%, a u 13,9% nie obserwowano poprawy. U 2 chorych guz był złośliwy, 1 kobieta zmarła po zabiegu. U 8 stwierdzono zespół MEN 2A. Wnioski: Rozpoznania pheochromocytoma zwykle dokonuje się po długim czasie trwania choroby. Najbardziej typowym objawem jest nadciśnienie tętnicze napadowe, które występuje jedynie u około 40%, inne objawy są niespecyficzne. Najbardziej przydatne diagnostycznie jest stwierdzenie podwyższonego wydalania metoksykatecholamin w moczu dobowym. Z badań obrazowych najbardziej efektywna jest tomografia komputerowa. Chorzy z pheochromocytoma powinni być rutynowo diagnozowani w kierunku współistnienia innych endokrynopatii, a szczególnie raka rdzeniastego i pierwotnej nadczynności przytarczyc - składowych zespołu MEN 2A.Introduction: Pheochromocytoma is rare tumor with a highly variable clinical presentation. This report provides clinical picture, efficiency of diagnostics and treatment of pheochromocytoma in 8-years in the endocrinological center in Wroclaw. Material and methods: The records of 37 patients with pheochromocytoma were identified, who were treated in 2000-2007 in the Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Treatment in Wroclaw. There were 23 women (age 23-75 year) and 14 men (age 17-74). We studied frequency of clinical signs, usefulness of diagnostic methods and efficacy of treatment. Results: The duration of the clinical history ranged from 2 months to 16 years. The most frequent symptoms were: hypertension paroxysmal and constant, palpitations, headache, sweating and anxiety. The most sensitive diagnostic method was increased concentration of urinary metanephrine in 24-hour urine. Computed tomography was the most widely used method for tumor localization. Adrenal pheochromocytoma was detecting by CT in all patients, predominated in right adrenal, in 1 case in urinary bladder. Surgery caused remission of hypertension in 59%, improvement in 26.8%, and no changes in 13.9% of patients. Malignancy was reported in 2 cases, 1 woman died after surgery. MEN 2A occur in 21.6%. Conclusions: The diagnosis of pheochromocytma is usually made after long duration of the disease. The study confirms that clinical presentation of pheochromocytoma is variable and nonspecific, this finding makes the diagnosis very difficult. The most typical symptom is paroxysmal hypertension, which is present only in 40%, other symptoms are nonspecific. The measurement of 24-hour urinary metanephrines was the best indicator. CT was almost always successful in localizing the tumor. Patients with pheochromocytoma should be consider for other endocrine diseases especially medullary carcinoma, primary hyperparathyroidism and other component of MEN 2A

The Use of the ICF Classification Sheet to Assess Cognitive-Behavioral Disorders and Verbal Communication in Patients after Ischemic and Hemorrhagic Stroke during Rehabilitation

Background: In patients after experiencing stroke, the cognitive-behavioral deficits and disorders of verbal communication limit the effectiveness of rehabilitation. The key is to diagnose them at an early stage of rehabilitation and to implement appropriate psychological and speech therapy. Objective: Identify differences in the frequency and effectiveness of cognitive-behavioral disorder therapy depending on the clinical type of stroke, assessed before and after rehabilitation treatment, and their presentation using the ICF (International Classification of Functioning, Disability, and Health) classification. Materials and Methods: The study was prospective and included the analysis of cognitive-behavioral and verbal communication disorders. The study consisted of 47 patients after intracerebral hemorrhage (ICH) and 47 patients after an ischemic stroke (IS) before the implementation of rehabilitation and after completing a 4-week rehabilitation. Results: In the group after ICH, psychological therapy significantly reduced the disturbances of consciousness and orientation (p < 0.001) and improved the speed of performing tasks in tests (p < 0.001). In patients after IS and ICH, memory and attention function improved significantly (p < 0.001). Moreover, in patients after ICH, language function deficits decreased significantly (p = 0.018). Mood disturbances were maintained in 17% of patients after ICH and 40% of patients after IS (p = 0.007). Speech therapy reduced speech articulation disorders and aphasia in 85% of patients after ICH (p = 0.001) and in 68% of patients after IS (p = 0.033). Conclusions: The frequency and type of cognitive-behavioral and verbal communication disorders vary depending on the history of ICH or IS. The ICF classification may be useful in assessing and analyzing cognitive-behavioral and verbal communication disorders, which may lead to the implementation of appropriate psychological and speech therapy at an early stage of rehabilitation and increase the effectiveness of the therapy

Sex- and Age-Related Dynamic Changes of the Macroelements Content in the Femoral Bone with Hip Osteoarthritis

Background: The content of macroelements in bones varies with age and depends on sex. The aim of the study was to evaluate the content of macroelements and its correlation with age and sex in the femoral bone obtained during total hip arthroplasty. Methods: In the 86 patients, the content of macroelements (Ca, P, Mg, and Na) in the femoral head and neck (cancellous and cortical bone) was assessed by means of the inductively coupled plasma optical emission spectrometry analytical technique (ICP-OES). Results: There was a decrease in the content of macroelements in the cortical bone with age in the women in the 51–60 years (statistically significant: −0.59 for Ca, −0.65 for P) and over 70 years age groups (correlation not statistically significant: −0.29 for Ca, −0.38 for P). A significant decrease in the content of macroelements in the cortical bone was found in men over 70 years of age. Conclusions: Patterns of increased loss of macronutrients (Ca, P, and Mg) in the femoral neck (cortical bone) were demonstrated in the following patients with osteoarthritis: women aged 51–60 years and patients of both sexes over 70 years of age.</jats:p