First record in Poland of the Ligurian leafhopper, Eupteryx decemnotata Rey 1891 (Cicadomorpha, Cicadellidae) - an important pest of herbs

The Ligurian leafhopper (Eupteryx decemnotata Rey 1891) has been recorded for the first time in Poland, in a commercial greenhouse in Warsaw. Individuals were collected from rosemary (Rosmarinus officinalis L.). Intense feeding of this species caused serious damage in the cultivation of rosemary. For this reason, the range extension of this species must be monitored

Lithium and the application of its compounds in different fields of medicine

Although lithium has not been classified as an essential element for humans, it can influence numerous metabolic processes and exert diverse effects in the human body, both positive and negative ones. Its actions enable the use of lithium compounds in therapy of different illnesses. It is mostly used for cure of psychiatric disorders: as a mood stabilizer and for intensifying the action of antidepressants. However, its compounds have been also tried in other fields of medicine: as an adjuvant in patients with thyroid diseases undergoing radioiodine therapy, in dermatology, in cure of neurodegenerative and ophthalmic illnesses as well as in tumour therapy. Lithium displays beneficial action only within a determined range of its serum concentration and an overrun of the safe threshold can cause side effects. Due to this fact, the Li serum level as well as many other factors, e.g.: body weight, creatinine, renal and thyroid functions should be monitored during the whole therapy. Many studies were undertaken to clarify the mechanism by which lithium affects organisms but the results still remain unsatisfactory. Nevertheless, some interesting aspects of lithium action have been revealed, including its effect on the enzymatic activity, neurodegenerative processes, apoptosis, formation of cytokines as well as neurotransmission and oxidant balance.Obecność litu w organizmie może wywierać różnorodny wpływ zarówno korzystny, jak i negatywny na liczne procesy metaboliczne, jednakże nie został on jeszcze zaliczony do pierwiastków niezbędnych dla człowieka. Działanie litu umożliwiło zastosowanie jego związków w terapii różnych chorób. Jest on głównie stosowany w przypadkach zaburzeń psychicznych jako stabilizator nastroju oraz środek potencjalizujący działanie leków przeciwdepresyjnych. Przeprowadzono również próby zastosowania jego związków w innych dziedzinach medycyny: do wspomagania terapii radiojodem stosowanej w chorobach tarczycy, w dermatologii, w leczeniu schorzeń neurodegeneracyjnych i chorób oczu oraz w leczeniu nowotworów. Lit wywiera działanie terapeutyczne jedynie wtedy, gdy jego stężenie w surowicy mieści się w określonym zakresie, a przekroczenie dopuszczalnej wartości może spowodować działania uboczne. Z tego powodu stężenie litu w surowicy, podobnie jak wiele innych czynników, takich jak: masa ciała, poziom kreatyniny oraz funkcje tarczycy i nerek, musi być monitorowane podczas całej terapii. W celu wyjaśnienia mechanizmu oddziaływania litu na organizm przeprowadzono wiele badań, ale rezultaty są wciąż niezadowalające, niemniej jednak odkryto liczne, interesujące aspekty działania litu, m.in. wpływ na aktywność enzymatyczną, procesy neurodegeneracyjne i neurotransmisyjne, apoptozę, produkcję cytokin oraz na procesy pro- i antyoksydacyjne

Lit i zastosowanie związków tego pierwiastka w różnych dziedzinach medycyny

Although lithium has not been classified as an essential element for humans, it can influence numerous metabolic processes and exert diverse effects in the human body, both positive and negative ones. Its actions enable the use of lithium compounds in therapy of different illnesses. It is mostly used for cure of psychiatric disorders: as a mood stabilizer and for intensifying the action of antidepressants. However, its compounds have been also tried in other fields of medicine: as an adjuvant in patients with thyroid diseases undergoing radioiodine therapy, in dermatology, in cure of neurodegenerative and ophthalmic illnesses as well as in tumour therapy. Lithium displays beneficial action only within a determined range of its serum concentration and an overrun of the safe threshold can cause side effects. Due to this fact, the Li serum level as well as many other factors, e.g.: body weight, creatinine, renal and thyroid functions should be monitored during the whole therapy. Many studies were undertaken to clarify the mechanism by which lithium affects organisms but the results still remain unsatisfactory. Nevertheless, some interesting aspects of lithium action have been revealed, including its effect on the enzymatic activity, neurodegenerative processes, apoptosis, formation of cytokines as well as neurotransmission and oxidant balance.Obecność litu w organizmie może wywierać różnorodny wpływ zarówno korzystny, jak i negatywny na liczne procesy metaboliczne, jednakże nie został on jeszcze zaliczony do pierwiastków niezbędnych dla człowieka. Działanie litu umożliwiło zastosowanie jego związków w terapii różnych chorób. Jest on głównie stosowany w przypadkach zaburzeń psychicznych jako stabilizator nastroju oraz środek potencjalizujący działanie leków przeciwdepresyjnych. Przeprowadzono również próby zastosowania jego związków w innych dziedzinach medycyny: do wspomagania terapii radiojodem stosowanej w chorobach tarczycy, w dermatologii, w leczeniu schorzeń neurodegeneracyjnych i chorób oczu oraz w leczeniu nowotworów. Lit wywiera działanie terapeutyczne jedynie wtedy, gdy jego stężenie w surowicy mieści się w określonym zakresie, a przekroczenie dopuszczalnej wartości może spowodować działania uboczne. Z tego powodu stężenie litu w surowicy, podobnie jak wiele innych czynników, takich jak: masa ciała, poziom kreatyniny oraz funkcje tarczycy i nerek, musi być monitorowane podczas całej terapii. W celu wyjaśnienia mechanizmu oddziaływania litu na organizm przeprowadzono wiele badań, ale rezultaty są wciąż niezadowalające, niemniej jednak odkryto liczne, interesujące aspekty działania litu, m.in. wpływ na aktywność enzymatyczną, procesy neurodegeneracyjne i neurotransmisyjne, apoptozę, produkcję cytokin oraz na procesy pro- i antyoksydacyjne

The influence of selenium compounds of different structure on morphology, blood biochemistry and phagocytic capability of granulocytes in rats

Background. Selenium belongs to important microelements. Numerous studies have revealed relationships between its deficiency and occurrence of diverse illnesses, but the question of the proper form and dose of Se-supplementation still remains unsolved. Objective. In the present study the influence of different selenium compounds on blood morphology and biochemistry as well as on phagocytic capacity of granulocytes and NBT test in rats was investigated. Material and methods. Adolescent male Wistar rats were divided into four groups (ten animals each): I – control, received saline; II – received sodium selenite Na2SeO3; III – received selenoorganic compound A of chain structure 4-(o-tolyl-)-selenosemicarbazide of 2-chlorobenzoic acid; IV – received selenoorganic compound B of cyclic structure 3-(2-chlorobenzoylamino-)- 2-(o-tolylimino-)-4-methyl-4-selenazoline. The administration was performed by stomach tube at a dose of 5 · 10-4 mg Se g-1 b.w. once a day for 10 days. Results. Selenium compounds treatment decreased haematocrit. Erythrocytes number was unchanged in all groups receiving Se vs. control, whereas leucocytes number was depressed in groups II and IV. Haemoglobin was significantly decreased in group III. White blood count was altered in groups II and III, where all parameters were markedly decreased except for lymphocytes in group III and remained unchanged in group IV. The outcomes regarding selenium effect on biochemistry parameters of blood showed that urea remained unchanged, glucose was statistically decreased in groups II and III, whereas cholesterol was significantly diminished in group II and increased in group III vs. control. Results concerning phagocytosis and NBT test displayed that % of positive cells were decreased in groups II and III, whereas remained unaltered in group IV vs. control. Conclusions. As cyclic selenoorganic compound B did not cause many significant changes of the studied parameters it may be suggested that after further researches it could be taken into account as a possible selenium supplement.Wprowadzenie. Selen należy do mikropierwiastków o dużym znaczeniu dla organizmu. Badania naukowe wykazały istnienie zależności pomiędzy niedoborem selenu a występowaniem wielu poważnych schorzeń, jednakże kwestia doboru odpowiedniej formy i dawki stosowanej w suplementacji nadal pozostaje nierozwiązana. Cel. W przeprowadzonym doświadczeniu badano wpływ podawania różnych związków selenu na morfologię krwi i biochemię krwi oraz zdolności fagocytarne granulocytów i test NBT u szczurów. Materiał i metody. Młode szczury samce rasy Wistar podzielono na cztery grupy (po 10 zwierząt): I – kontrola, otrzymywała sól fizjologiczną; II – otrzymywała selenian(IV) sodu Na2SeO3; III – otrzymywała organiczny związek selenu A o budowie łańcuchowej 4-(o-tolilo-)-selenosemikarbazyd kwasu 2-chlorobenzoesowego; IV - otrzymywała organiczny związek selenu B o budowie cyklicznej 3-(2-chlorobenzoiloamino-)-2-(o-toliloimino-)-4-metylo-4-selenazolinę. Związki podawane były sondą dożołądkowo w dawce 5 · 10-4 mg Se g-1 m.c. raz dziennie przez okres 10 dni. Wyniki. Podawanie związków selenu obniżyło hematokryt. Liczba erytrocytów we wszystkich grupach pozostała niezmieniona w stosunku do kontroli a liczba leukocytów była zmniejszona w grupach II i IV. Poziom hemoglobiny został obniżony statystycznie w grupie III. Obraz białych elementów morfotycznych w porównaniu do kontroli uległ zmianie w grupach II i III gdzie wszystkie wskaźniki zostały istotnie statystycznie obniżone za wyjątkiem limfocytów w grupie III, natomiast w grupie IV nie zaobserwowano żadnych zmian. Analizując wpływ podawania selenu na parametry biochemiczne krwi stwierdzono, że stężenie mocznika pozostało niezmienione. Stężenie glukozy w przypadku grup II i III uległo istotnemu statystycznie obniżeniu. Stężenie cholesterolu w II grupie było istotnie obniżone a w III podwyższone w porównaniu z kontrolą. Badania fagocytozy i wyniki testu NBT wykazały, że % pozytywnych komórek uległ obniżeniu w grupach II i III w stosunku do grupy kontrolnej i pozostał niezmieniony w grupie IV. Wnioski. Ponieważ organiczny związek cykliczny B nie spowodował istotnych statystycznie zmian wielu badanych parametrów można byłoby sugerować, że przeprowadzenie dalszych badań pozwoli rozważyć jego zastosowanie jako suplementu selenu

Technological aspects of vegetable oils epoxidation in the presence of ion exchange resins: a review

A review paper of the technology basics of vegetable oils epoxidation by means of peracetic or performic acid in the presence of acidic ion exchange resins has been presented. The influence of the following parameters: temperature, molar ratio of acetic acid and hydrogen peroxide to ethylenic unsaturation, catalyst loading, stirring intensity and the reaction time on a conversion of ethylenic unsaturation, the relative percentage conversion to oxirane and the iodine number was discussed. Optimal technological parameters, mechanism of epoxidation by carboxylic peracids and the possibilities of catalyst recycling have been also discussed. This review paper shows the application of epoxidized oils

Wplyw podawania zwiazkow selenu na tkankowe stezenie magnezu u szczurow

Magnesium and selenium belong to important bioelements. Magnesium is the second most abundant intracellular macroelement, which takes part in the metabolism of carbohydrates, nucleic acids, protein and lipids. Selenium is an essential microelement, whose deficit has been stated in many different pathological states. Much research on safe and effective selenium supplementation has been performed for the last fifty years but the results still remain unsatisfactory. The aim of our study was to investigate the influence of inorganic sodium selenite Na2SeO3 and two selenoorganic compounds synthetized at our chair on magnesium concentration in tissues of adolescent male Wistar rats. Inorganic selenite was administered as a water solution, whereas organic compounds: 4-(o-tolilo)-selenosemikarbazyd of 2-chlorobenzoic acid of a chain structure (ORG-C) and 3-(o-chlorobenzoylamino)-2-(o-tolylimino)-4- -methyl-4-selenazoline of a ring structure (ORG-R) were suspended in emulsion (oil, arabic gum and water). Selenium compounds were given to rats at a dose of 5⋅10–4 mg Se g–1 b.w. once a day for a period of 10 days. The control group was treated with saline. The administration was performed with use of a stomach tube. In comparison to the control group, selenium supplementation caused decrease in magnesium concentration in kidney and lung tissues, but did not cause any changes in the brain and heart muscle. In the liver and spleen it was only ring selenazoline that affected magnesium concentration, increasing it in the liver and decreasing in the spleen. In the femoral muscle it was only the selenosemicarbazide chain that exerted the significant effect causing a decrease in Mg concentration vs the control group. Selenium supplementation influences the tissue magnesium concentrations depending on tissue and structure of the supplement. Irrespective of the administered compound, it lowered magnesium in kidneys and lungs but caused no changes in the brain and heart muscle. In the liver, spleen and femoral muscle, alterations in the magnesium concentration were dependent on the provided supplement.Magnez i selen należą do biopierwiastków bardzo ważnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Magnez jest drugim co do ilości makropierwiastkiem wewnątrzkomórkowym, który odgrywa istotną rolę w metabolizmie węglowodanów, kwasów nukleinowych białek i lipidów. Selen jest niezbędnym mikroelementem, którego deficyt został stwierdzony w różnych stanach patologicznych. Przez ostatnie 50 lat prowadzono rozległe badania nad skuteczną i bezpieczną suplementacją tego pierwiastka, ale uzyskane wyniki nie są do końca satysfakcjonujące. Celem pracy było zbadanie wpływu nieorganicznego selenianu(IV) sodu Na2SeO3 i dwóch organicznych związków selenu o różnej budowie na stężenie magnezu w tkankach młodych samców szczurów rasy Wistar. Nieorganiczny selenian(IV) sodu podawano w postaci wodnego roztworu, natomiast organiczne związki selenu: 4-(o-tolilo)-selenosemikarbazyd kwasu 2-chlorobenzesowego (ORG-C, budowa łańcuchowa) i 3-(2-chlorobenzoiloamino- )-2-(o-toliloimino-)-4-metylo-4-selenazolina (ORG-R, budowa pierścieniowa) w formie emulsji złożonej z oleju, gumy arabskiej i wody. Grupa kontrolna otrzymywała sól fizjologiczną. Związki podawano sondą dożołądkowo w dawce 5⋅10–4 mg Se g–1 m.c. 1 raz dziennie przez okres 10 dni. W porównaniu z grupą kontrolną nieotrzymującą selenu, suplementacja związkami Se wpłynęła na statystyczny spadek stężenia magnezu w tkankach nerki i płuca, natomiast nie spowodowała żadnych zmian w tkance mózgu i mięśnia serca. W tkance wątroby i śledziony jedynie cykliczna selenazolina wpłynęła na stężenie magnezu – w wątrobie zaobserwowano wzrost, a w śledzionie spadek. W tkance mięśnia uda jedynie łańcuchowy selenosemikarbazyd wywarł istotny wpływ, powodując obniżenie stężenia Mg w stosunku do grupy kontrolnej. Suplementacja selenu wpływa na tkankowe stężenie magnezu w sposób zależny od rodzaju tkanki i struktury zastosowanego suplementu. Niezależnie od budowy podawanego związku, zaobserwowano obniżenie stężenia magnezu w tkance nerki i płuca, natomiast nie zauważono żadnych zmian w mózgu i mięśniu serca. W tkankach wątroby, śledziony i mięśnia uda zmiany stężenia magnezu były zależne od rodzaju podawanego związku

Analiza porownawcza zawartosci fluorkow w zuchwach owiec z wykopalisk archeologicznych miasta Szczecina w zaleznosci od wieku osobniczego i czasu zalegania w glebie

Bones can be a very good marker of environmental contamination by fluoride. Bones in a living organism have a different composition than in a dead one. As a result of adsorption from soil, bones from archeological excavations usually have more fluoride than those in a living body, and a significant portion of the fluorides they contain are acquired after death. This paper presents the results of a studies on fluoride content of sheep mandibles from archeological excavation sites in Szczecin. An attempt was undertaken to define how the chronological age of the bones and the time they had been lying in soil affected the bones. The material consisted of sheep mandibles from several excavations sites: Szczecin Mścięcino, Szczecin Rynek Warzywny, and Szczecin Zamek Książąt Pomorskich (Szczecin Castle of Pomeranian Dukes). Cultural layers in these excavations were mostly formed from humus and humus with sand and clay. The fluoride content was determined by an ion-selective electrode with the pH/mV Orion 920A. Fluoride content was determined in 270 mandibles, which were classified into sheep age categories and according to the archeological age of the bones. The individual and archeological age of the sheep bones was determined by archeologists during the initial tests of the bones. A comparative evaluation of the significance of differences in the average fluoride content in the bones was performed by means of a single factor analysis of the orthogonal variance. The least significant differences were estimated by Tukey’s test. The results show that the fluoride content depends on the individual age of animals and the chronological age of bones. The fluoride content of the sheep mandibles increased along with the individual age of the animals. Moreover, chronologically younger bones contained significantly less fluoride than older ones. In the sheep mandibles which lay longer in soil, the fluoride content tended to increase with the chronological age, while in chronologically youngest bones the tendency was reverse.Kości mogą być bardzo dobrymi biomarkerami skażenia środowiska fluorkiem. Inny jest skład kości w organizmie żywym, a inny w martwym. W wyniku adsorpcji z gleby kości archeologiczne zazwyczaj zawierają więcej fluorków niż świeże, a znaczącą część fluorków stanowią te wbudowane po śmierci. W pracy przedstawiono wyniki badań zawartości fluorków w żuchwach owiec z wykopalisk archeologicznych miasta Szczecina. Podjęto próbę określenia, w jaki sposób wiek osobniczy oraz czas zalegania kości w glebie wpływa na zmianę stężenia fluorków w żuchwach owiec. Materiał do badań stanowiły żuchwy owiec z terenów, w których prowadzono wykopaliska archeologiczne: Szczecin Mścięcino, Szczecin Rynek Warzywny i Szczecin Zamek Książąt Pomorskich. Warstwy kulturowe w tych wykopaliskach tworzyły głównie próchnica oraz próchnica z domieszką piasku i gliny. Zawartość fluorków w kościach oznaczano potencjometrycznie z zastosowaniem elektrody jonoselektywnej z użyciem pH/jonometru firmy Orion 920A. Przebadano zawartość fluorków łącznie w 270 żuchwach, które posegregowano według utworzonych kategorii wieku osobniczego owiec i wieku archeologicznego kości. Wiek osobniczy oraz archeologiczny kości owiec został ustalony przez archeologów podczas wstępnych badań kości. Oceny porównawczej istotności różnic między średnimi zawartościami fluorków w kościach dokonano za pomocą jednoczynnikowej analizy wariancji ortogonalnej. Najmniejsze istotne różnice obliczono testem Tukeya. Stwierdzono, że zawartość fluorków w żuchwach owiec była zależna zarówno od wieku osobniczego zwierząt, jak i wieku archeologicznego kości. Zawartość fluorków w żuchwach owiec zwiększała się wraz z wiekiem osobniczym zwierząt. Ponadto kości młodsze pod względem wieku archeologicznego zawierały istotnie mniej fluorków niż kości starsze. W żuchwach owiec zalegających dłużej w glebie stwierdzono także tendencje wzrostu zawartości fluorków wraz z wiekiem osobniczym zwierząt, natomiast w kościach najmłodszych pod względem archeologicznym tendencja ta była odwrotna