Boomerang kids in contemporary Greece: young people's experience of coming home again

Under the burden of the severe and protracted Greek crisis, it seems that Greek youngsters face an increasingly precarious situation of suffering and transition. This affects them in multiple ways, concerning both the external socio-economic conditions and their internalised sense of self-biographical continuity. The present qualitative study aims to demonstrate and examine the core dimensions of the crisis-ridden selfstructure of young adults, using semi-structured, in-depth interviews. Taking into consideration the growing “boomerang phenomenon” of Greek young people returning to their parental home (after losing their job or finishing their studies), we investigate the disruption caused in their life trajectories and the need for re-orientation, as it is expressed within subjective living-with-parents experiences. The sample consists of 15 Greek young inhabitants, aged between 24 and 32 years old, who are either unemployed or precariats, and live with their parents. The experienced collapse of linear self-imaginaries and the subsequent frustration along with the reaction to the present reality, as well as the **recuperating strategies emerged from the participants’ narratives, are carefully examined according to Interpretative Phenomenological Analysis and through relational and self-oriented pathways. The present study concludes by highlighting the reflexive deficit depicted on our participants’ psychic investment in obsolete or even unrealistic mentalities, despite their pronounced repudiation

Μια διαδικτυακή ομάδα υποστήριξης ως τόπος αφήγησης και συλλογικής επεξεργασίας εμπειριών απιστίας

Η πανταχού παρουσία του διαδικτύου έχει μεταμορφώσει όψεις της βίωσης των στενών διαπροσωπικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχεσιακών παραβάσεων, όπως η απιστία. Έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται, αντιμετωπίζουν και νοηματοδοτούν αυτές τις εμπειρίες. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται στην απήχηση των διαδικτυακών ομάδων υποστήριξης, όπου εκατομμύρια άνθρωποι αφηγούνται τα βιώματά τους σχετικά με εμπειρίες απιστίας. Εκκινώντας από την υπόθεση ότι «κατασκευάζουμε τα αντικείμενά μας και τα αντικείμενα μας κατασκευάζουν», στην παρούσα διατριβή εξετάζεται (α) πώς το υποκείμενο που έχει βιώσει εμπειρίες απιστίας-ως «προδομένος», «προδοτικός» σύντροφος ή ως το «τρίτο πρόσωπο» - απεικονίζει τον εαυτό του και τη σχέση του μέσα από την αυτο-αποκάλυψη σε διαδικτυακές κοινότητες και (β) ποια είναι τα χαρακτηριστικά της επικοινωνίας τα οποία συνθέτουν σε αυτές τις ομάδες ένα περιβάλλον «κοινωνικής υποστήριξης». Για τη συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε σκόπιμη δειγματοληψία 630 αναρτήσεων από το διαδικτυακό φόρουμ Loveshack, με βάση τις συζητήσεις για εμπειρίες απιστίας που αναρτήθηκαν σε μια περίοδο 5 μηνών, μεταξύ 1 Φεβρουαρίου 2017 έως 31 Ιουνίου 2017. Τα δεδομένα αναλύθηκαν μέσω ποιοτικής ανάλυσης περιεχομένου. Εξετάζοντας τις εμπειρίες εξωδυαδικών σχέσεων, η παρούσα έρευνα υπογραμμίζει πώς παρουσιάζεται ο εαυτός στο πλαίσιο νέων μορφών κοινοτήτων και λαμβάνοντας υπόψη τη ρευστότητα των σχέσεων- ένας εαυτός που στην παρούσα ομάδα εμφανίζεται ως διλημματικός, αμφίθυμος, ματαιωμένος και συγκρουσιακός. Στο πλαίσιο αυτό, η παρούσα διαδικτυακή ομάδα αναδεικνύεται ως αποθετήριο εμπειριών σχεσιακής παράβασης και ρήξης, καθώς και ως καταφύγιο συναισθηματικής υποστήριξης. Έτσι, με την παρούσα μελέτη εξάγονται συμπεράσματα σχετικά με το πώς υφαίνεται ο εαυτός υπό συνθήκες ρήξης και πώς προσπαθεί να επαναδιαπραγματευθεί αυτή τη ρήξη διαδικτυακά. Το πλαίσιο αυτό υποδεικνύει τις προεκτάσεις της παρουσίας των διαδικτυακών κοινοτήτων για την κατανόηση της κοινωνικότητας, όπου τελικά συναντάμε ένα υποκείμενο με πολλαπλές ταυτότητες, που προσπαθεί να ικανοποιήσει και να δώσει προτεραιότητα στις ατομικές του ανάγκες, ενώ συνεχίζει να αναζητά τον «Άλλον», υπό νέους όμως όρους. Τα αποτελέσματα αντανακλούν τον κοινωνικό χαρακτήρα των νέων τεχνολογιών. Η ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν και της εμπερίεξης υπό συνθήκες σχεσιακής ρήξης συνεπάγεται την αναζήτηση πηγών υποστήριξης και το διαδίκτυο φαίνεται ότι μπορεί να αναλάβει έναν διαμεσολαβητικό ρόλο. Η παρούσα μελέτη υποδεικνύει πώς οι διαμεσολαβημένες ταυτότητες κατασκευάζονται στις διαδικτυακές ομάδες υποστήριξης και πώς οι ομαδικές διεργασίες υποστήριξης εμφανίζονται σε διαδικτυακούς χώρους. Οι διεργασίες νοηματοδότησης και η προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης εμπειριών συναισθηματικής ρήξης ενέχουν έναν σχεσιακό χαρακτήρα και υπό κάποιες συνθήκες μπορούν να ενισχυθούν μέσω της διαδικτυακής οδού.The ubiquitous presence of the Internet has transformed aspects of experiencing close interpersonal relationships, including relational transgressions, such as infidelity. It has influenced how people perceive, experience, and make meaning of such experiences. This is reflected on the resonance of online support groups, where millions of people narrate their experiences of infidelity. Based on the notion that “we construct our objects and our objects construct us”, the aim of the present dissertation is to examine (a) how the subject who has been involved in infidelity experiences-as a betrayed person, as a cheater or as the third person- portray themselves and their relationship through self-disclosure within online communities and (b) which are the components of the “matrix of interaction”, which facilitate the environment of “support” in these groups. The data collection used purposive sampling of 630 posts from the Loveshack online forum, based on the discussions of infidelity experiences posted over a period of 5 months, between February 1, 2017 to June 31, 2017. The data were analyzed through qualitative content analysis. Examining the experiences of extradyadic relationships, the present study demonstrates how the self is presented within the context of new forms of communities and taking into account the fluidity of relationships - a self that is presented as dilemmatic, ambivalent, frustrated and conflicted. In this context, this online group has emerged as a repository containing experiences of relational transgressions and disruption, as well as a refuge for emotional support. Thus, the present study concludes by highlighting the process of re-fabricating the disrupted self and the attempt to renegotiate this rupture. This framework elaborates on the implications of the presence of online communities for understanding sociality, where we eventually come across a subject with multiple identities, who is trying to satisfy and prioritize individual needs, while is still longing for the “Οther”, but on new terms. The results reflect the social character of new technologies. The human need of belonging and being contained in times of relational hardship is looking for sources of support and the Internet comes to partially satisfy this need. This research offers implications on how mediated identities are constructed within online support groups and how group processes of support appear in online spaces. Meaning making and the attempt to re-negotiate experiences of emotional disruption are relational processes that are often refined and fortified through online channels

DSM-5: Seven years later- developments and challenges in the classification of mental disorders

Το DSM -5,  η 5η έκδοση του διαγνωστικού συστήματος DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, που δημοσιεύθηκε το Μάιο του 2013, έχει αποτελέσει αντικείμενο ενδιαφέροντος, καθώς και έντονης επιστημονικής διαμάχης. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η αναθεώρηση των πιο σημαντικών εξελίξεων,  όσον αφορά τον επιστημονικό διάλογο τα τελευταία εφτά χρόνια μετά από την κυκλοφορία του εγχειριδίου. Αρχικά γίνεται μια σύντομη  αναφορά στη δημιουργία του ταξινομικού εγχειριδίου DSM-5, καθώς και στις βασικές αρχικές κριτικές που απευθύνθηκαν σε αυτό και στις απαντήσεις που ακολούθησαν.  Στη συνέχεια αναφέρονται οι μεταγενέστερες βασικές εξελίξεις σχετικά με το DSM-5,  όπως  η έμφαση σε συγκεκριμένα σημεία ενδιαφέροντος, οι αλλαγές στο εγχειρίδιο βάσει κριτικών, σχετικές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά ζητήματα σχετικά με την ταξινόμηση γενικώς. Επιπλέον, παρουσιάζονται ευρήματα από έρευνες σχετικά με την παγκόσμια χρήση των ταξινομικών συστημάτων. Κλείνοντας αναφέρονται θέματα που αφορούν την ταξινόμηση στο μέλλον,  καθώς και προτάσεις για καινούργια ταξινομικά συστήματα, όπως το Research  Domain Criteria (RDoc) – του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (National Institute of Mental Health).The DSM-5, the fifth publication of the diagnostic system DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) has been a source of intense scientific interest and debate.  The purpose of this article is to review the most important developments in this scientific dialogue during the seven years after the publication of the manual. To begin with, reference is briefly made to the development of the DSM-5 as well as to criticism and response to this criticism that immediately followed publication of the manual. Then, later developments regarding the DSM-5 are discussed, such as the focus on particular issues of concern as well as significant social and economic changes regarding contemporary classification systems. Research findings on the current use of diagnostic classification systems are also presented.  Finally, particular areas of interest and concern regarding future classification, and new proposals as the Research Domain Criteria (RDoc) of the National Institute of Mental Health in the United States are discussed

Systemic therapy of Cushing’s syndrome

Cushing’s disease (CD) in a stricter sense derives from pathologic adrenocorticotropic hormone (ACTH) secretion usually triggered by micro- or macroadenoma of the pituitary gland. It is, thus, a form of secondary hypercortisolism. In contrast, Cushing’s syndrome (CS) describes the complexity of clinical consequences triggered by excessive cortisol blood levels over extended periods of time irrespective of their origin. CS is a rare disease according to the European orphan regulation affecting not more than 5/10,000 persons in Europe. CD most commonly affects adults aged 20–50 years with a marked female preponderance (1:5 ratio of male vs. female). Patient presentation and clinical symptoms substantially vary depending on duration and plasma levels of cortisol. In 80% of cases CS is ACTH-dependent and in 20% of cases it is ACTH-independent, respectively. Endogenous CS usually is a result of a pituitary tumor. Clinical manifestation of CS, apart from corticotropin-releasing hormone (CRH-), ACTH-, and cortisol-producing (malign and benign) tumors may also be by exogenous glucocorticoid intake. Diagnosis of hypercortisolism (irrespective of its origin) comprises the following: Complete blood count including serum electrolytes, blood sugar etc., urinary free cortisol (UFC) from 24 h-urine sampling and circadian profile of plasma cortisol, plasma ACTH, dehydroepiandrosterone, testosterone itself, and urine steroid profile, Low-Dose-Dexamethasone-Test, High-Dose-Dexamethasone-Test, after endocrine diagnostic tests: magnetic resonance imaging (MRI), ultra-sound, computer tomography (CT) and other localization diagnostics. First-line therapy is trans-sphenoidal surgery (TSS) of the pituitary adenoma (in case of ACTH-producing tumors). In patients not amenable for surgery radiotherapy remains an option. Pharmacological therapy applies when these two options are not amenable or refused. In cases when pharmacological therapy becomes necessary, Pasireotide should be used in first-line in CD. CS patients are at an overall 4-fold higher mortality rate than age- and gender-matched subjects in the general population. The following article describes the most prominent substances used for clinical management of CS and gives a systematic overview of safety profiles, pharmacokinetic (PK)-parameters, and regulatory framework